miércoles, 19 de mayo de 2010

Historia ideal de la moda contemporánea

He publicado to-day este texto sobre la expo de los años ochenta en moda en les Arts décoratifs de Parigi....ah la mode, ah la vie, ah mes amis!





Historia ideal da moda contemporánea
Non é por casualidade que as exposicións sobre artes decorativas estánse a multiplicar nos nosos días. En concreto as mostras sobre a moda, as súas épocas e os grandes deseñadores están a encher salas de museos e galerías de arte. En París, Yves Saint Laurent é suxeito dunha grande retrospectiva. Unha exposición repasa dúas décadas de moda, os anos setenta e oitenta, no museo parisino Les Arts Décoratifs. En Amberes, en Roterdam, Londres podemos visitar exposicións sobre moda. En Bilbao está a punto de inaugurarse unha grande retrospectiva dedicada a Balenciaga. Colocar a moda no museo, e mesmo nos grandes libros cheos de fotografías para as mesiñas de café, serve para revisitar épocas pasadas e inspirarse para o vestiario e os xeitos de vida dos tempos actuais.
Fálase moito dos anos oitenta na actualidade, como fonte de inspiración para a moda das derradeiras coleccións de moda e tamén como recurso para alegar que todo tempo pasado foi millor.
Non sendo certo que o pasado fora millor, si resulta certeiro afirmar no eido da moda, que nesa década despuntaron algúns dos deseñadores mais senlleiros do universo do téxtil.
Os deseñadores galegos, como a peleteira Olga Ríos, a modista Chicha Solla, o extravagante Luís Fortes, Adolfo Domínguez, Roberto Verinno, e outros accederon á vía lactea do listo para levar neses anos que vestían baixo o slogan "la arruga es bella". Todos estes creadores visionarios do téxtil galego están a ser suxeito arestora dunha grande mostra no pazo da cultura de Pontevedra. Unha exposición que repasa con xeito intertextual a realidade social e artística relacionada coa moda deses anos.
Coincidindo con estes modistos galegos, saliu á escena a deseñadora Sybilla. Sen dúdida a máis grande creadora de estilo na moda española das últimas décadas. As súas cores inspiradas na natureza máis magmática tiñan un discurso semellante a outro contemporáneo, o pintor e escultor Miquel Barceló. Nos dous casos unha volta "ás cavernas" e ó matérico, servían como excusa para unha paleta de cores e unhas texturas propias do labirinto cretense. Ademáis as formas ás veces inocentes de Sybilla, que recordaban a un cabaliño de mar, a un caracol, a unha cuncha da praia, a unha estrela do ceo ou a un moneco con pulso de neno pequeno, foi retratado daquela, por unha das fotógrafas da movida, Ouka Lele. Quen se caracterizaba por pintar á man as fotografías en branco e negro que realizaba. Sybilla era ademáis coñecida alén as fronteiras españolas, e triunfou durante anos asemade como creadora de modelos por encargo e roupa de difusión baixo o nome "Jocomomola". Ela é a única creadora española presente na gran retrospectiva que o parisino museo de Les Arts Décoratifs lle dedica ós anos setenta e oitenta. Unhas décadas onde se acuñaron os universos de deseñador e se impuxeron como xeito de producir non solo moda, senon tamén estilo de vida. Até chegar a este fin de século XX, chamado dos deseñadores, houbo un tránsito que se iniciou coa crisis producida polos sucesivos períodos bélicos que asolaron o século XX.
Trala segunda guerra mundial, o sector do luxo experimentou a través do entramado Colbertiano francés, unha resurrección da alta costura, que sirvieu para reactivar a economía e a fantasía. As grandes casas de moda a ámbolos dous lados del Atlántico, desenrolaron a partir de ese momento un mercado personalizado na xastrería e a costura. Ó mesmo tempo sentaron as bases para o desenrolo do concepto de “marca” que nos rodea na actualidade. As prendas de listo para levar a partir de modelos exclusivos personalizados, as licencias de accesorios e complementos, a cosmética e os perfumes con nome de costureiro, comenzaron neses años.
Yves Saint Laurent, foi dos primeiros en adiviñar o solpor do imperio da costura e foi, coas súas tendas “Rive Gauche” un visionario en proxectar o negocio téxtil que rexiría a década dos anos setenta, o prêt à porter de boutique. E con esa nova dialéctica xurden os creadores de personalidade marcada, con unhas prendas identificativas do seu estilo e un gran acercamento á rúa. Creadores como Sonia Rykiel, coa súa comodidade e mulleres sempre co sonriso. A sensualidade un pouco retro de Cacharel e o orientalismo de Kenzo. Todos eles entramados empresarais vencellados na propiedade ó proprio deseñador e de tamano intermedio.
A sofisticación fixo aparición na década dos anos oitenta e modistos como Thierry Mugler ou Claude Montana, vestiron a unha muller do futuro e a un home afeccionado ás viaxes intergalácticas. Ademáis universos cheos de cor e lexendarios como o de Christian Lacroix, o Chanel de Karl Lagerfeld, a femineidad exquisita de Azzedine Alaïa e o mundo perfecto de formas nunca vistas antes con cores brilantes firmado por Versace, Ferré e Valentino, encheron os armarios de todo o mundo e deron unha volta de porca a cidades como Miami ou Milán.
O tránsito derradeiro no sistema da moda, foi cara ó universo do deseñador, á adquisición desas marcas unipersonais forxadas polo xenio dos creadores-deseñadores, foron sendo progresivamente adquiridas por grandes grupos empresariais como o LVMH. Co fin da década dos anos oitenta, chegou pois a era das grandes estruturas do luxo, as marcas que coñecemos arestora e que nos asedian sen arreciar con masivas campanas de publicidade e todo tipo de accesorios. Hoxe mesmo se alguén non quere mirar ás marcas, no teñan dúdida de que as marcas miran a todos. É a moda como sistema de vida.
Daqueles visionarios anos setenta e oitenta, mantivéronse fundamentalmente, os creadores adscritos a grandes xigantes. Agora por medio de diversas exposicións en todo o mundo podemos recordar a eses creadores, ós que están e ós que están na memoria. Todos eles inventores do estilo dun tempo que nos tocou vivir.
Román Padín Otero