Grace Jones, Sónar 09

Román, Faro de Vigo, Andy Warhol´s Interview

Andy Warhol´s Interview
Cúmprese o corenta aniversario da revista Interview de Andy Warhol, a máis emblemática das publicacións periódicas dedicadas á cultura pop. Un enderezo de inescusable consulta para coñecer as perigosas relacións da moda coa arte e do cine coa música nas últimas décadas.
Andy Warhol, é coñecido por todo o mundo, afeccionados á arte ou neófitos, grazas sobre todo á enorme capacidade que tivo para facer obras de arte de reprodución industrial. A peza única, o que de vello era valorado dende a Academia como soporte da alma na creación artística, foi postergado pola arte pop ó baúl dos recordos. Os pop empregaron soportes de edición e reprodución mecánica para unha grande parte das súas obras. Os artistas pop, entre eles e ó fronte deles Warhol, atopaban na posibilidade do “gran supermercado da arte” a máis suxerinte das liñas creativas.
No inicio do seu traballo nos anos cincuenta, Warhol creaba singulares debuxos para anunciar zapatos. Ese coqueteo coa moda e coa publicidade, serviu de antecedente ó seu sistema de superestrelas, arte-anuncio e glamour.
Ó longo dos anos sesenta nas súas primeiras exposicións xa aparecían as célebres latas de sopa Campbell, as botellas de Cocacola, e o retrato de Marilyn. Dende entón as teimas das obras de Warhol foron rescatadas do cinema, dos medios de comunicación de masas e dos lugares máis banais como o propio supermercado.
Esta forma de converter en “famosas por 15 minutos” a calquera persoa ou calquera obxecto, foi levada ó paroxismo dende o atelier do artista, o espazo chamado “The factory”. Alí, membros da vida underground neoiorquina, persoeiros da alta sociedade e “nightclubbers”, eran mesturados polo artista para a procura dun ambiente de creación único, ademais de inventar un espazo lúdico onde se producían en equipo, filmes, cadros, fotografías polaroids, retratos e toda unha miscelánea de produtos de artista. Warhol foi o primeiro en facer da divulgación masiva un elemento positivo e non unha pesada carga de perda de identidade da obra de arte.
Warhol estaba de cotío rodeado polas actrices, actores e persoeiros da alta sociedade que servían de modelos para os seus retratos. De xeito que o “retrato por encargo” converteuse na peza de identidade do artista. Hai unha certa sensación de diálogo cada volta que pensamos en Warhol, pois ó mirar ó artista, sempre o vemos reflectido nun retrato de Liza Minnelli, nunha efixie de Mao, ou na testa Liz Taylor empregada mesmo como papel pintado. O universo de Warhol, non soamente se apoia na edición, se non tamén en tódolos modelos que fican por ser os alter ego do artista.
Sen dúbida unha das máis fascinantes ideas de Warhol, foi a creación da súa propia revista, Interview no ano 1969. Unha publicación que ven sendo dende esa data un dos máis vangardistas catálogos da arte contemporánea e o medio máis eficaz para catapultar á fama a actores, actrices e celebridades.
Todo o mundo pensaba que as portadas realistas de Interview estaban pintadas polo propio Warhol, mais era o ilustrador Richard Bernstein, quen retrataba ás estrelas para a primeira páxina. Ó longo dos anos case que todo o mundo que conta na cultura pop pasou polas páxinas ou pola portada de Interview. Entre elas, a editora de Vogue América, Diana Vreeland, quen marcou unha época de elegancia e fascinación polas novidades da vida nos anos setenta. Personaxes que encarnan o sexapeal dos anos oitenta como Richard Gere, Anjelica Houston, Mat Dillon ou Nastasia Kinski, pasaron pola cámara de Warhol e pola portada da revista.
O gusto de Warhol polo terceiro xénero e as políticas de apertura da identidade sexual, levárono tamén a incluír no seu universo de “superstars” a cantantes como Grace Jones ou Divine, e a “macho men” como Marky Mark ou Brian Bosworth, todos eles tiveron a súa escena de gloria pop aparecendo na revista que se distribúe por todo o mundo.
Unha das portadas do ano 1987, estivo ocupada polo propio Warhol a causa do seu pasamento. Logo da súa morte a revista sigue a ser un medio de difusión do universo de ideas do artista, con portadas ocupadas por Madonna, Zac Efron ou Björk, unha vía láctea de estrelas que nunca se esgota.
Cando no ano 1983 Warhol visitou España pola invitación do galerista Fernando Vijande, expuxo a serie chamada “Guns, knives and forks”, e traía tras de seu a incorporación ó seu imaxinario de estrelas a Miguel Bosé, para quen fixera a portada do disco “Made in Spain”. Naquel ano, escoitei eu por primeira vez na terraza do Café Costes en París, falar da revista de Warhol. Nos seguintes, as entrevistas de Warhol, pasaron tamén ó eido das colaboracións con novos pintores como Jean Michel Basquiat e Francesco Clemente, cos que creou un xogo de espellos no que non se sabe quen é o autor da obra pictórica.
Neste ano 2009, no grand Palais celébrase unha grande exposición dedicada ós retratos de sociedade, “Portraits of society” de Warhol. Alí están Brigitte Bardot, Man Ray, Lee Radziwill, Leo Castelli, Sonia Rykiel, e así até 130 retratos, todos eles parte nalgunha volta da revista Interview.
Ó visitar a exposición,¿ miramos a ese persoeiros famosos ou recoñecemos a autoridade que lles ten outorgado ter sido retratados por Warhol? Non hai “Interview” sen o que pregunta e o que resposta, o universo Warhol é un moderno sistema de alternancias e dualidades no diálogo. A arte da diversidade ó alcance de todos por medio dunha revista.
Román Padín Otero

He publicado este text en Faro da cultura sobre el 40 aniversario de la revista Interview de Andy Warhol...Román

Román, ECG, Punta della Dogana

Punta della Dogana

El contexto cultural contemporáneo yuxtapone los grandes eventos internacionales a las celebraciones locales. Hay una cierta bipolaridad entre los núcleos de pensamiento cosmopolita y la producción local de ideas. La diversidad, que aparecía en los últimos años, peligrosamente agredida por la aldea global, sigue existiendo. Y en las citas artísticas como la Bienal de Venecia o la Feria de Basilea, que corresponden a esta temporada del año, se hace más palpable que nunca no sólo la diversidad de discursos culturales entre los centros y las periferias, sino que también se advierte la diversidad de calidades. Eso si, el centro hoy no es la capital, ni la periferia son las regiones no metropolitanas. Hoy el centro es un no lugar dirigido por las ideas.
Un ejemplo de esa deslocalización cultural, es la inauguración del Museo Punta Della Dogana en Venecia, uno de los más relevantes eventos artísticos recientes. Se trata de la segunda sede veneciana de la François Pinault Foundation, que cuenta así mismo con el Palazzo Grassi como residencia, para una de las más interesantes colecciones particulares de arte contemporáneo. Un museo concebido a partir de una colección francesa ubicada en Italia con artistas de todo el mundo.
La intervención arquitectónica del emblemático edificio localizado en el acceso al Gran Canal, es obra de Tadao Ando. Una sutil creación de espacios amplios respetando los viejos muros de fábrica del histórico edificio es lo que ha hecho el arquitecto japonés. Luego la utilización de las salas es contundente, pues de forma mayoritaria cada sala está dedicada por entero a un artista. Hay un respecto magnífico por la coherencia de cada uno de los universos creativos de los artistas presentes en la colección.
El espíritu de las obras en exhibición recoge perfectamente la ácida ironía del arte en las últimas décadas. Un discurso en el que la estética manga robada al mundo de los niños, aparece mezclada con citas a la abstracción, a la nueva figuración y a las técnicas más impactantes.
En la sala primera un caballo con la cabeza clavada en la pared, obra de Maurizio Cattelan se contrapone a una espléndida instalación de Rachel Whiteread, formada por "100" espacios cúbicos traslúcidos.
Luego una impresionante instalación de los hermanos Jake and Dinos Chapman reproduce en grandes cajas de cristal variaciones sobre los desastres de la guerra y reinterpreta diversas formas de infiernos. Desde la bomba atómica hasta los campos de concentración aparecen representados por medio de hiperrealismo en miniatura.
Hay además, entre otras muchas obras, esculturas de Jeff Koons, creaciones de Franz West, fotografías de Cindy Sherman, instalaciones de Fischli&Weiss y una poética sala dedicada al expresionista abstracto Cy Twombly. Es un museo donde revisitar una selección, con criterio, del arte de las últimas décadas

Román Padín Otero

He publicado to-day en el correo gallego, este text sobre la Punta dell Dogana en Venecia y el arte transnacional...great, Román

Román, Faro de Vigo, Figuras Impactantes

Figuras de impacto
Atopamos nas últimas temporadas un intenso redescubrimento da arte figurativa. O público e a crítica especializada, quizais cansos de tanto arte conceptual, sentímonos reconfortados cando as salas de exposicións presentan artistas cuxos universos se encadran no realismo e na estética aprehensiva das figuras, das paisaxes ou as naturezas mortas.
A excelencia na tradición das grandes escolas de pintura na península ibérica, dende o barroco ate o romanticismo, está arestora a ser revisitada, pois son moitos os célebres creadores da escola figurativa contemporánea española que están a obter éxitos na escena internacional.
A figuración leda, matérica, africana, mariña e intelectual de Miquel Barceló, non soamente ten servido recentemente para crear o teito das Nacións Unidas, se non que tamén a súa presenza na actual edición da Biennale está a ser un éxito memorable na historia da cita veneciana.
Cando a Barceló lle foi comisionada a cúpula de Nacións Unidas, levantouse moita polémica polo prezo da obra. Daquela moitos detractores esqueceron a grande tradición que temos no século XX, e no XIX, de pintores figurativos españois que alcanzaban prezos extraordinarios polas súas obras, sobre todo entre os compradores privados. Entre eles Sorolla, Sert ou o propio Picasso. Así que non hai como mirar á historia para comprender a coherencia dalgúns valores da arte nos nosos días.
A obra figurativa de Barceló, dende a súa intimista etapa inicial durante os anos oitenta cando residía establemente en París, ate a súa actual pintura de paisaxes con figuras de inspiración Africana, ten destacado pola coherencia para a construción dun universo propio do artista. O seu traballo é coherente. Vinculado no inicio á estética da Movida e da Transvangarda, ten evolucionado cara a unha mórbida licuación das figuras, das paisaxes, como nunha perenne procura de auga nun remoto deserto africano. Mais o bucle do inicio e o fin encontra razón de ser pola sensual, sexual, e erótica representación de todo o que está vivo na obra do artista.
A coherencia dese traballo de varias décadas, visionariamente presentado por Paloma Chamorro naquel excelente programa de televisión dos anos oitenta chamado “La edad de oro”, pode ser agora visitado no pavillón español da Biennale de Venecia. Unha cita coa figuración masiva.
Outro artista, esta vez un galego, o pintor Rafael Cidoncha, está arestora traballando en París, a cidade regazo de tantos artistas dende as academias ate as vangardas.
Na cidade do Sena, e tamén dende o seu estudio de Madrid, está a organizar as obras para tres exposicións en sedes internacionais durante a próxima temporada. Cidoncha é un pintor dilecto de coleccionistas de elite, non soamente retrata con elegancia o aire da cidade da luz envolvendo fermosos edificios de estilo art déco. Tamén fai retratos de xardíns coa perfección dun caderno de botánico e o encanto dunha grande obra de arte. As súas composicións de naturezas mortas ou os seus retratos de efixie de busto de grandes persoeiros como o deseñador Christian Louboutin ou membros de Casas Reais, son algunhas das súas pezas máis apreciadas.
Nas súas inminentes exposicións coa Galería Marlborough reaparecerá sincopado o seu universo proustiano de beleza sublime e a súa paixón polos xardíns. Outra cita coa gran figuración.
Tamén en París, o artista Ignacio Goitia, un creador vasco moi admirado e coleccionado en Galicia, ten inaugurado unha impecable exposición na “Galería 13-Jeannette Mariani”. A mostra reúne debuxos e cadros de gran formato nos que se convoca polo artista o seu mundo cheo de arquitecturas suntuosas, pezas preciosas de artes aplicadas e unha pléiade de personaxes que desafiando o tempo fan conversar o século XVII co mundo transmoderno de 2009.
Entre os debuxos, hai pezas onde academias de espidos masculinos observan hieráticos a gola dun persoeiro apócrifo da Casa de Austria. Noutros dos papeis, damas coa silueta en “S” rescatadas dun cadro de Boldoni, están a carón de policías italianos ou homes espidos tombados sobre mesas Luís XVI.
Nos grandes cadros figurativos con estilo fotográfico e tintas lixeiras como veladuras renacentistas, atopamos interiores de salóns, perspectivas de avenidas e ángulos de castelos. Un dos grandes lenzos retrata un interior do castelo de Windsor decorado con ramos de rosas en cada esquina. Sobre os muros da habitación retratada, vense tres cadros que recrean as alegorías do amor que Felipe IV, tiña no seu dormitorio do Alcazar. Que eses tres lenzos aparezan no cadro obedece a notorios descubrimentos historiográficos recentes que informan da localización dalgunhas obras mestras antes do incendio da Real Casa.
Entre as bondades da arte contemporánea, atópase a de poder seguir admirando a pintura de calidade académica como unha máis das vías para facer variacións estéticas sobre o latexante mundo actual.
Punta Della Dogana
A inauguración do Museo Punta Della Dogana en Venecia é un dos máis relevantes eventos artísticos recentes. Trátase da segunda sede veneciana da François Pinault Foundation, que conta asemade co Palazzo Grassi como residencia para unha das máis interesantes coleccións particulares de arte contemporáneo seleccionado entre ás fundamentais correntes creativas das últimas décadas. Un museo do século XXI.
A intervención arquitectónica do antigo e emblemático edificio localizado no acceso ó Gran Canal, é obra de Tadao Ando. Unha sutil creación de espazos amplos respectando os vellos muros de fábrica do histórico edificio é o que ten feito o arquitecto xaponés. Logo a utilización das salas é contundente pois e xeito maioritario cada sala está dedicada por enteiro a un artista. Hai un respecto magnífico pola coherencia de cada un dos universos creativos dos artistas presentes na colección.
O espírito das obras en exhibición recolle perfectamente a ácida ironía da arte das derradeiras décadas. Un discurso no que as estéticas roubadas ós mundos dos nenos como o manga ou os monecos de trapo, aparecen mesturadas con citas á abstracción, representacións de continxencias mundiais ou recordos a esperpentos como a guerra mundial.
No museo hai unha grande presenza de obras figurativas. Na sala primeira un cabalo coa cabeza cravada na parede obra de Maurizio Cattelan da a benvida ó visitante.
Logo unha impresionante instalación dos irmás Jake and Dinos Chapman reproduce en grandes caixas de cristal variacións sobre os desastres da guerra e reinterpreta diversas formas de infernos. Dende a bomba atómica ate os campos de concentración aparecen representados cun hiperrealismo en miniatura que permite ver grandes masas de humanidade pasando polos maiores sufrimentos. É unha sorte de nova arte románica en clave transmoderna.
Hai ademais esculturas de Jeff Koons, fotografías de Cindy Sherman e una poética sala dedicada ó expresionista abstracto Cy Twombly. Un museo onde reencontrar a figuración entre doces soños de arte futura.

Román Padín Otero

He publicado este artículo sobre la nueva figuración en la escena internacional en Faro de Vigo, Faro da Cultura. El periódico donde en estos momentos están publicando mis mejores textos, por que en otros tan queridos para mi, yo no se que hacen de mi, me cambian y omiten más que a una cabaretera de tercera división... a veces...en fin!

Román, Sebastián Romo CGAC

En la inauguración de la expo de Sebastián Romo me encontré a a amigo Ángel Núñez que tiene una exposición genial en Bacelos y a Attua que se va a Londres y a Jose, Elena, Ceci...muy divertido el cocktail en la terraza...Román

Román, San Marco

San Marco, 6 de la mañana después del Bauer...la Biennale y esta muglermanía fotográfica tirada por Ignacio...Román

Román, I giardini

En esta seleción una visita virtual a los jardines de la bienal de Venecia, pics del pabellón español, del americano, del veneciano, el pabellón de italia de la Bienal con las elecciones del comisario...great! Román de paseo con Rubén

Román, Arsenale

El Arsenale en la Biennale de Venecia es un lugar de arte con luz, intervenciones espaciales y diálogo con el vacio...arte expandido, en big bang. Román